Zgodnie z art. 446 § 4 Kodeksu Cywilnego Sąd może przyznać najbliższym członkom rodziny zmarłego odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę
Zadośćuczynienie za krzywdę jest dodatkowym roszczeniem, którego można żądać obok odszkodowania, określonego w art. 446 § 3 k.c (odszkodowanie dla najbliższych członków rodziny, jeżeli wskutek śmierci poszkodowanego nastąpiło znaczne pogorszenie ich sytuacji życiowej).
Zadośćuczynieniu podlega doznana krzywda, a więc w szczególności cierpienie, ból i poczucie osamotnienia po śmierci najbliższego członka rodziny. Na rozmiar krzywdy oraz wysokość samego zadośćuczynienia mają przede wszystkim wpływ: dramatyzm doznań osoby bliskiej, poczucie osamotnienia i pustki, cierpienia moralne i wstrząs psychiczny wywołany śmiercią osoby najbliższej, rodzaj i intensywność więzi łączącej pokrzywdzonego ze zmarłym, wystąpienie zaburzeń będących skutkiem jego odejścia (np. nerwicy, depresji), rola w rodzinie pełniona przez osobę zmarłą, stopień, w jakim pokrzywdzony będzie umiał się znaleźć w nowej rzeczywistości i zdolności jej aakceptowania, leczenie doznanej traumy oraz wiek pokrzywdzonego (wyrok SA w Lublinie z dnia 18 października 2012 r. I ACa 458/12).
Art. 446 § 4 k.c. wszedł w życie 3 sierpnia 2008 r., jednakże jeżeli śmierć nastąpiła na skutek deliktu, który miał miejsce przed tą datą, to zgodnie z utrwalonymi poglądami doktryny i judykatury, najbliższemu członkowi rodziny zmarłego przysługuje zadośćuczynienie pieniężne za doznaną krzywdę na podstawie art. 448 k.c. w zw. z art. 24 § 1 k.c. (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 11 maja 2011 r., I CSK 621/10, uchwała Sądu Najwyższego z dnia 22 października 2010 r., III CZP 76/10, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 sierpnia 2014 r. II CSK 552/13).